Juul Hondius werkte eerder via artist-in-residence programma’s van het Mondriaan Fonds in Platform Garanti Istanbul (2006), Atelier Holsboer Parijs (2009) en de Projectstudio Janowitzbrücke Berlin (2010).
In opdracht voor het Atelier Rijksbouwmeester (fotowerken in het Ministerie van O.C.&W.) reisde hij in 2004 in dertig dagen om de wereld. In 2007 werkte hij in Johannesburg aan een fotoproject voor ArtAids / H+F Collectie. Zijn werk werd in tal van tentoonstellingen in binnen- en buitenland geëxposeerd en is opgenomen in publieke en private collecties.
Over zijn werk
‘De inhoudelijke uitgangspunten van mijn werk zijn sinds het begin van mijn carrière als kunstenaar in essentie niet veel veranderd. In mijn eerdere werk ligt de nadruk op de status en de impact van mediabeelden, de visuele weergave van geweld, menselijk leed en de wijze waarop media redactie’s beeld selecteren en hoe daarmee de ontwikkeling van beeldtaal wordt beïnvloed maar ook hoe de kijker die internationale gebeurtenissen kennelijk bij voorkeur visueel consumeert. Die fotowerken gaan niet over de mensen in het beeld. Ik bevraag de kijker, niet over wát of wíe ik laat zien, maar over de wijze waaróp de toeschouwer een foto verwerkt. In mijn zoektocht naar het ultieme beeld, vroeg ik mij niet af: welk beeld beklijft?, maar eerder: welk soort beeld blijft de toeschouwer bij? Ik combineerde daarvoor beeldtaal van de journalistiek met die van cinematografische, gedramatiseerde fictie. Zo creëerde ik voorwaarden om een kritische reflectie te ontwikkelen over de vormtaal van de media en welke mechanismen daaraan ten grondslag liggen.
Iets dat wel steeds veranderd, is mijn positie ten opzichte van bestaande beeldtaal. In mijn werk ‘Brilliant Punitive Raids’ (2014) is juist de afwezigheid van enig bestaand beeldmateriaal het belangrijkste vertrekpunt. Die afwezigheid van beeld heeft mij gemotiveerd om te experimenteren met presentatievormen waarbij fotografie, audio, video en journalistiek onderzoeksmateriaal gecombineerd kunnen worden.
Mijn huidige, langlopende filmproject ‘To Unveil a Star’ is de volgende stap in de ontwikkeling van deze methodiek. Hier vormt niet alleen de afwezigheid van beeld maar ook het ontbreken van elk (kunst-)historisch onderzoek de ideale motivatie om het onderwerp (en stalen sculptuur die sinds 1970 voor de ingang van de NAVO staat) zelf van een nieuwe context en nieuw perspectief te voorzien. Dit project heeft daarmee de ambitie op zich genomen om de perceptie van een geopolitiek symbool te beïnvloeden en probeert daarmee de kunst centraal te stellen in een politiek-militair gebied. Die ambitie zie ik niet als grotesk maar als gedurfd en van belang omdat het zowel de werking van politieke ideologie als het beeldende kunst domein van commentaar voorziet. Ik maak daarbij gebruik van diverse documentaire strategieën waarbij ik graag de grenzen op zoek tussen fictie en documentaire werkelijkheden.’
Over het mentorschap
‘Mentor zijn zie ik als een bijzonder mooie rol. Ik begeleid door kritisch te reflecteren en te adviseren. Als mentor wil ik de nadruk leggen op nieuwe posities die je met je werk zou kunnen innemen en je veel vragen te stellen. Wat wil je dat jou werk beïnvloedt? Hoe houd je de regie op de context waarin je werk bestaat? Hoe stimuleer en behoud je de vrijheid in je werk? Die onderwerpen samen creëren een spanningsveld dat je als je eigen -zich altijd ontwikkelende- praktijk kan beschouwen. Als mentee heb je zelf de leiding over je kunstenaarschap. Ik kan je adviseren en begeleiding bieden bij het maken van artistieke en conceptuele keuzes. Soms zijn die heel praktisch of gaat het juist om het blootleggen van je drijfveren en hoe je die drijfveren kunt inzetten.
Ik zie mentoring van ambitieuze kunstenaars als een verrijking voor mijn praktijk. Het is uiterst inspirerend om -vanuit het gevoel van gelijkwaardigheid als makers- in dialoog te gaan en zo te zoeken naar oplossingen en de ander te zien groeien.’