“Een pure uitdrukking van het moment in het lege niets.” Zo omschrijft Eelke Renschke Bekkenutte (1993) haar werk dat bestaat uit grootschalige schilderingen waarin ze haar “onsamenhangende chaos aan gedachten, gevoelens en waarnemingen” op een intuïtieve manier wil uiten. De doeken zien er dan ook uit alsof ze – mogelijk als onderdeel van een performance of ritueel – in een roes zijn ontstaan. Aan de AKV St Joost in Breda richtte Bekkenutte zich aanvankelijk op fotografie. Langzaam maar zeker experimenteerde ze ook met poëzie, schilderkunst, film en collages. Ze hield zich bezig met vragen als ‘Wat neem ik waar?’, ‘Welke invloed heeft dit op het maakproces?’ en ‘Hoe kan ik onzichtbare waarnemingen het best vertalen?’. Uiteindelijk werd haar duidelijk, dat ze zich niet tot één medium wilde beperken. “Ik besefte dat ik hen samen nodig had om tot een volledige uitdrukking te komen”, aldus Bekkenutte. Zo ontstonden haar multimediale installaties en performances.
Maken is voor haar een vorm van leven en leven tegelijkertijd een vorm van kunst. Ze laat zich inspireren door de cycli van het leven, goden, natuur, dromen en visioenen en wil mythische verhalen scheppen die haar eigen bewustzijn te boven gaan. Omdat het nooit vanuit één waarneming of moment is gemaakt, is het ook niet voor één uitleg vatbaar. Tegelijkertijd is Bekkenutte gefascineerd door de verhouding tussen vernietiging en vereeuwiging en zoekt ze manieren om deze tegenstrijdige begrippen met elkaar te verenigen. Zo schilderde en kraste ze over eerdere werken heen en verbrandde ze tijdens een performance een werk als offer aan de goden.