Wat voor fossielen zullen toekomstige archeologen vinden, als ze over duizenden jaren zoeken naar sporen van onze tijd? Volgens paleontoloog Roy Plotnick zullen ze vooral resten terugvinden van mensen, koeien, varkens en kippen. De mens en zijn vee maken een veel groter deel uit van de wereldbevolking dan wilde dieren, stelt hij. De kans dat wilde dieren over duizenden jaren terug te vinden zijn als fossielen is daarmee veel kleiner. Elena Giolo (1993) gebruikte dit idee als uitgangspunt voor haar installatie bij Prospects. Op een verhoging presenteert zij een fictieve toekomstige archeologische opgraving van varkensbotten. De sculpturen zijn gemaakt van albast, serpentijn en speksteen, steensoorten die veel kwaliteiten gemeen hebben met fossielen.
Giolo laat zich voor haar sculpturen inspireren door wetenschappelijke inzichten, bijvoorbeeld uit de paleontologie en antropologie. In eerder werk hield ze zich bezig met automatische reacties van het lichaam zoals blozen, huilen, niezen. Kunnen objecten ook huilen of zich schamen? En hoe ziet dat er dan uit? In Your Tears Are Delicious (2019) vertaalde Giolo die vragen naar een serie lekkende, slijmerige sculpturen. In haar recente werk vermengt ze de taal en vormtaal van wetenschap met fictionele elementen, zoals een fictieve archeologische opgraving.
“Ik ben geïnteresseerd in de esthetiek van archeologische opgravingen en in de verhalen die fossielen vertellen over leven en uitsterven”, zegt ze hier zelf over. “In deze installatie gebruik ik objecten die we normaal gesproken gebruiken om over het verleden te praten, namelijk fossielen, om een verhaal te vertellen over de toekomst.”
Tekst: Sara van Binsbergen