“Therapeutische internetkunst”, zo omschrijft Miron Galić (1990) het werk dat hij de afgelopen jaren maakte. Met simpele vorm experimenten onderzoekt hij hoe hij applicaties zoals Google Translate en Instagram kan gebruiken om te filosoferen over onderwerpen zoals menselijke schaal, taal en de meting van tijd. Zijn werk is gegrond in de conceptuele traditie waarbij de presentatievorm simpel is en het idee centraal staat.
Voorbeelden van zulke experimenten zijn de twee fotografische werken die Galić op Prospects laat zien. Bystander (2022) is een collectie aan digitale zelfportretten die hij maakte met behulp van het oneindige archief aan video’s op YouTube. De zelfportretten zijn ingezoomde screenshots van twintig video’s van danswedstrijden, die tussen 2005 en 2010 op YouTube geüpload zijn. Galić was in die periode een fervent bezoeker van danswedstrijden en geniet nu als omstander een plek in de online documentatie van deze moderne rituelen.
De code die Galić voor They search in The Cloud but we only hide in Snow (2021) in de sneeuw schreef, is een eigen variant op de unieke codes die YouTube genereert voor elke geüploade video. Mogelijk wordt deze code in de toekomst ooit door YouTube toegewezen aan een nieuwe upload, waardoor dit kunstwerk is verbonden met een nog niet bestaand stukje beeld op het internet. Karl Fritz Theory (2022) laat een nieuwe richting in de praktijk van Galić zien, waarbij hij zich kritisch verhoudt tot beeldcultuur. De QR-code leidt naar een een onderzoek over de wereldberoemde strip Attack on Titan, en naar een mogelijk alternatieve conclusie van deze serie.
Tekst: Sarah van Binsbergen