De zitbanken in de installatie van Victor Santamarina (1990) zijn versleten, alsof ze er al jaren staan. Net als de banken verwijzen ook de sculpturen naar een tussenruimte. Ze zijn gemaakt van materialen die tijdens het maakproces van vloeibaar naar vast bewegen en die ook weer omgesmolten kunnen worden. Hun ambigue, abstracte vorm is niet permanent. Ze kunnen nog iets anders worden.
Santamarina maakt sculpturen en installaties. Hij is voornamelijk geïnteresseerd in de (materiële) tussenstadia in maakprocessen. Deze interesse was al zichtbaar bij zijn afstudeerwerk aan het Piet Zwart Insitituut in 2018. Hij presenteerde toen een serie sculpturen waarin hij niet de afgietsels uit mallen, maar de sculpturale kwaliteit van mallen zelf centraal stelde. Van daaruit is het idee van processen en tussenruimtes en -stadia een steeds belangrijker onderdeel van zijn praktijk geworden. Hij werkt met ‘schetsmatige’ materialen zoals gips, was of karton en combineert die met elementen die hij uit zijn directe omgeving plukt, zoals aluminium uit schroot of water uit plafondlekken. Het maakproces verloopt niet in een rechte lijn van idee naar object, het is een constant heen en weer schakelen tussen ideeën, vormen en materialen die, in de woorden van de kunstenaar, “twijfelen tussen zijn en niet-zijn”.
Openheid, ambiguïteit, en abstractie zijn kernwaarden in Santamarina’s praktijk. Hij ziet ze als een tegenwicht tegen de rechtlijnigheid die deze tijd, in zijn ogen, kenmerkt.
“Ik streef naar een creatief proces dat haaks staat op productiviteit,” zegt hij, “en dat een alternatief systeem van waarden, normen en verlangens voorstelt.”
Tekst: Sara van Binsbergen