Via geluid, geur en digitale animaties stelt Aaro Murphy (1991) met zijn werk vragen over virtuele ruimtes en de invloed daarvan op onze waarneming en oriëntatie. Een terugkerend thema is het onderzoek naar de manier waarop deze virtuele werkelijkheid ons fysiek kan beroeren en hoe je dat kan manipuleren. In zijn werk probeert hij met verschillende media een “ruimtelijke ervaring” op te roepen waarin de grenzen tussen werkelijkheid en suggestie vervagen en het besef van tijd en oriëntatie aan het wankelen wordt gebracht. Murphy: “I aim to compose narratives and multimedia spatial scenarios where mechanisms start to augment physical space. Intrigued by the possibility of machines becoming autonomous ecosystems, I aim to program sculptural narratives where the viewer loses a sense of orientation and becomes immersed amongst a phantasmagoria of machines.”
Het werk op Prospects, Running Idle (2020), bestaat uit een serie handgeblazen akoestische sculpturen. Wanneer er lucht doorheen wordt geblazen brengen ze een fluit-achtig, gillend geluid voort in verschillende toonhoogtes. De sculpturen zijn zodanig geprogrammeerd dat ze zowel onafhankelijk als gezamenlijk opereren en zo op gezette tijden een polyfonie laten klinken. Murphy: “Much of today’s urban space involves a polyphonic experience of synthetic sounds, devices, smells etc. creating an overlapping meshwork of detached virtual experiences. In my current work I explore this idea of polyphony by composing environments where multiple perceptual cues morph into each other, where the seemingly familiar has been abstracted and stretched in subtle ways.”