Caz Egelie

Caz Egelie (1994) stelt vragen over eigendom, copyright, interpretatie en originaliteit. Herinterpretaties, kopieën en commentaar op kunstwerken van anderen keren regelmatig terug in zijn werk. Via performances spreekt hij de bezoeker aan op diens eigen aanwezigheid en op de verantwoordelijkheid om diens bezoek zelf vorm te geven. Op die manier neemt Egelie een deel van de anonimiteit en passiviteit van de kijker af en maakt hij die bewust van zijn eigen rol. Fictie en werkelijkheid lopen daarbij telkens in elkaar over. Zo stelde hij in Now I’m playing the victim, now I’m playing the killer (2018) de authenticiteit, identiteit en persoonlijkheid van de acteur centraal en loopt de rol van de acteur over in het karakter van de persoon. Onderzoek naar ‘het authentieke kunstwerk’ speelt een steeds grotere rol in zijn werk en komt voort uit een verlangen naar een gedemocratiseerde kunstwereld, waarbij het eigendom van ideeën steeds minder belangrijk wordt. Egelie: “Het refereren aan bestaande kunstwerken, kunstenaars en de kunstgeschiedenis heeft een grote plek binnen mijn ping-pong met echt en nep, fictie en feit. Door geen onderscheid te maken in zulke categorieën ontstaat er een spel waarin de mogelijkheden nooit lijken te stoppen.” Op Prospects toont Egelie de performance-opstelling The indecisive curator, een installatie die tijdens de tentoonstelling voortdurend van samenstelling verandert en tegelijkertijd uitvalsbasis is voor verschillende performances waarin opnieuw wordt gespeeld met de grens tussen kunst en werkelijkheid. De basis-installatie bestaat uit losse sculpturale delen, een kopie van het werk Body Shapes van de Duitse kunstenaar Franz Erhard Walther (1939). Daartussen staan verschillende kopieën van kunstwerken van onder anderen Constantin Brancusi en Claes Oldenburg, terwijl er op gezette tijden werken (tijdelijk) worden toegevoegd.