De schilderijen van Marie Reintjes (1990) zijn gebaseerd op snapshots en details van alledaagse taferelen van ogenschijnlijk heel eenvoudige onderwerpen die haar eigenaardige blik en scherpe oog verraden. Dat kan van alles zijn: een Schots kroegtafereel (Pub, 2016), een hond die halverwege de deur staat te kwispelen (Schnauzer, 2016) of een verlaten voetbalveld (Winterstop, 2016). De foto’s vormen samen een alsmaar groeiende beeldverzameling die voor Reintjes aanleiding vormt om te schilderen. Sinds kort put ze ook uit het fotoalbum van haar familie. Maar ondanks de persoonlijke onderwerpen gaan haar werken uiteindelijk vooral over het schilderen zelf. Eigenlijk wil ze dat schilderen met elk doek telkens opnieuw uitvinden. Daarom speelt het proces van het schilderen, de kwaststreek, zo’n prominente rol. Reintjes streeft ernaar de essentie van een beeld in een paar bewegingen zichtbaar te maken. Daarbij wordt ze geïnspireerd door de snelheid van het fotograferen als een soort achteloze directheid waarin ze zich vrij voelt om zonder enige vorm van twijfel maar in volle concentratie, de verf direct op het doek te zetten. “Onze volle, drukke wereld reduceer ik tot een paar kwaststreken en ik verhef het kleine alledaagse tot iets groots”, aldus Reintjes. Tijdens het schilderen komt het daarom aan op “daadkracht en sterke, rake toetsen”. Ze wil met een simpele lijn een voorstelling suggereren die balanceert op de grens van abstractie en figuratie, een lijn die zowel verf is als afbeelding. Het weergeven van een concreet verhaal is voor Reintjes niet belangrijk. Sterker nog, ze probeert het te vermijden door werken uit verschillende series bij elkaar te hangen. Samen vormen ze impressies van haar eigen beleefde kortstondige momenten.
Tekst: Esther Darley