Nieuwsgierigheid naar de werking van elementaire processen in de natuurwetenschap en naar de antwoorden op filosofische kernvragen, dat is wat Wim Warrink (1983) altijd heeft geboeid, vanuit de behoefte om de dingen zelf volledig te doorgronden. “Ik wil het wiel opnieuw uitvinden vanuit mijn eigen logica”, verklaarde Warrink nadat hij afstudeerde aan de Minerva Academie in Groningen en het Hendrik de Vries stipendium won. Zijn zelfgebouwde machines en constructies maakten inzichtelijk hoe hij bekende verschijnselen ontrafelde, nabootste of zichtbaar maakte. Zo zagen bezoekers van Festival Hongerige Wolf bijvoorbeeld dat een luchtcompressor in het werk Zandfontein (2018) met enorme kracht een fikse krater sloeg in een berg zand.
Gaandeweg is Warrink tot de conclusie gekomen dat technieken en maakprocessen zelf de kern en inhoud van het werk vormen. Vanuit die gedachte werkte hij tijdens een artist in residence periode bij het inmiddels opgeheven MIR Project, een rondreizende werkplek dat als een expeditiestation neerstreek op steeds andere transitielocaties. Wim Warrink werd er uitgenodigd op het moment dat MIR was gesitueerd op een Gronings akkerland. Deze situatie leidde tot een werkproces waarin Warrink geprobeerd heeft de grenzen van grafiek op te rekken. Hij deed dit door de Groningse klei ter plekke te behandelen alsof het een zinkplaat was waarop met droge naald getekend kon worden. “De klei moest spiegelen zoals een gepolijste zinkplaat zodat er in gekrast kon worden. De klei had tevens de eigenschappen van inkt, het is bijna vloeibaar, maar toch ook dik. Dit is kennis die ik meeneem vanuit de grafische werkplaats en daarbuiten probeer in te zetten.” De registratie van dit proces is te zien bij Prospects.