Vervreemding en transformatie zijn terugkerende onderwerpen in het werk van de Portugese kunstenaar Bruno Zhu (1991). Hij veranderde herenpantalons in avondhandschoenen, printte meubilair op levensgrote stickers en maakte van platte meubelfoto’s weer driedimensionale sculpturen. Telkens maakt hij dubbelzinnige en soms surrealistische beelden die weigeren te functioneren op de manier waarvoor ze eigenlijk bedoeld zijn, die verraad plegen aan hun oorspronkelijke functie. In die vervreemding is Zhu – die als zoon van Chinese ouders opgroeide in Portugal – onder meer op zoek naar identiteit.
Na zijn studie fashion design aan Central St Martins in Londen studeerde hij twee jaar aan het Sandberg Instituut in Amsterdam. In zijn werk, dat bestaat uit publicaties, performances en installaties, speelt kleding nog steeds een belangrijke rol. “Clothing as vocabulary gives me freedom to drag and cross various symbols to manipulate several histories. I would say its methodology is very simple and brutal: you put on, you undress, you try something else, you match, you mix. In all these iterations, we become something while facing the mirror and facing others: we pose, we pretend, we seduce and we conceal.” Kleding herbergt een bron aan (fictieve) verhalen. Het geeft niet alleen status, klasse en identiteit weer – kleding als een tweede huid – maar refereert ook aan verlangen en het consumptieve dat de kledingbranche aanwakkert. Zhu weeft in zijn werk al die aspecten door elkaar heen. Man in the closet (2017-’19) is daar een goed voorbeeld van. Een ambigue beeld dat het midden houdt tussen een figuur en een kledingzak en daarmee een metafoor lijkt voor zowel het verstoppen en veilig stellen van de seksuele identiteit als voor een coming-out.
Tekst: Esther Darley