Chantal van Rijt (1984) combineert objecten, installaties en video’s met (historische) fotografische technieken zoals het negatief/positief procedé, de optica, projectie en fixatie. Na haar master Beeldende Kunsten Fotografie wordt ze gefascineerd door de grens tussen het mogelijke en het onmogelijke die in de wetenschap steeds verder opschuift. Van Rijt: “met iedere verschuiving moeten wij als mens onszelf en de wereld herdefiniëren.” Doordat ze in haar werk mystieke en wetenschappelijke elementen combineert, vervaagt de grens tussen het objectieve en het imaginaire. Zo monteerde ze in Orbus Orbuculum (2018) een glazen bol op een houten plank waarop de zon telkens een brandmerk achterliet. Enerzijds refereerde ze aan tijd en het tellen van de dagen, maar via de glazen bol riep het werk ook associaties op met het voorspellen van de toekomst. Voor Mutatis Mutandis (Latijn voor: nadat veranderd is wat moet veranderen) richt Van Rijt zich op de patronen en netwerken in de organische wereld. Ze zocht naar een vorm die overeenkomt met boomwortels, menselijke aders en koraal, maakte die vervolgens in siliconenrubber en fotografeerde ze bij het licht van een aansteker. Zo wekte ze het beeld tot leven. De koperplaat waarop het is afgedrukt staat symbool voor de idee, het imaginaire beeld van wat deze levensvorm kan zijn. Het gesteente waarin de plaat staat, verwijst naar een landschap waarin ‘de aders’ wortel kunnen schieten.