In tekeningen, reliëfs, sculpturen en installaties verbeeldt Josse Pyl (1991) een persoonlijk onderzoek naar taal. Via een geheel eigen en poëtische invalshoek bekijkt Pyl hoe taal – en in bredere zin communicatiesystemen en kennis – door tekens, symbolen en afspraken wordt opgebouwd en doorgegeven. Het werk is een poging om de mechanismes achter die communicatie zichtbaar te maken. Taal is voor Pyl een materiaal en instrument tegelijk dat vanuit uiteenlopende invalshoeken benaderd kan worden. Zo is de kunstenaar ook geïnteresseerd in het visuele en fysieke aspect van taal. Wat is bijvoorbeeld de rol van het lichaam? Dat kwam tot uiting in een beeld waarin tanden fungeerden als de toetsen van een typemachine waarmee niet alleen het denken over taal en schrijven werd verbeeldt maar ook de relatie tussen het tikken van de toetsen en het geluid van de tong en de kaak bij het spreken.
Pyl is niet alleen geïnteresseerd in geschreven of gesproken taal maar ook in taal die bekeken kan worden als een object dat ergens tussen kijken en lezen in zit. Taal is aangeleerd, aldus Pyl, maar hoe functioneren gedachten? Met andere woorden: in welke taal denk je? Hoe kun je vormgeven aan (on)bewuste gedachten? In het werk Inner Word in Outer World vormen tanden onderdelen van het menselijk lichaam die letterlijk (on)uitgesproken kennis bevatten. Pyl noemt het “een ruïne van woorden en werelden, waar gedachten en kennis worden gevormd, gekauwd en soms opgeslokt. Het werk brengt de handeling van communicatie tot leven in de fysieke intimiteit van de mond.’