In een Arnhemse XL Albert Heijn, tussen de schappen met chips en dorito’s, zong Kitty Maria (1992) in 2014 Schuberts Irrlicht, een passage uit diens beroemde Winterreise-cyclus. Een romantisch lied over het verlangen naar de natuur en een zoektocht naar identiteit. Onder Schuberts aangrijpende muziek voelde de Albert Heijn als een hedendaags berglandschap waarin mensen met hun gedachtes dwalen op zoek naar zichzelf. Maar omdat Maria eigenlijk niet écht kan zingen, sloeg de romantische poging dood en hing er uiteindelijk een ongemakkelijke sfeer. Het was de eerste performance in een serie interventies die Maria sindsdien steeds vaker uitvoert. Door in winkels en bedrijfsruimtes, volledig ingericht op efficiëntie, handelingen uit te voeren die daar haaks op staan, wil ze kritische en filosofische vragen stellen over consumentisme en marktwerking. Gaandeweg verschoof Maria’s aandacht naar de geautomatiseerde productieplek en de nieuwe arbeider. Zo intervenieerde ze in omgevingen waarin producten en situaties worden getest, zoals de ‘statische druktest’ waarin meubels letterlijk onder druk worden gezet om menselijk gebruik te simuleren. Door de test zelf te ondergaan ervoer Maria aan den lijve de industriële interpretatie van een menselijk lichaam, een beeld dat ze op het Sandberg Instituut verwerkte in het videodrieluik A static load test for seat and backrest (2017). Het werk op Prospects, Storytelling with technologies for fire-retardation, zoomt nog verder in op de test-industrie. Tijdens een storytelling-moment in een vuurtestbedrijf verwijst Maria naar het sociale aspect van vuur. Gelijktijdig wordt een metershoge prefab glazen wand met aluminium deur verbrand. De video-opnames van deze performance wisselt ze af met animaties rondom huiselijke doemscenario’s. Maria: “De performances onderbreken de resultaatgerichte werkplek waardoor korte momenten ontstaan waarin industriële en artistieke ideeën samenvallen.”