Voor Liselot Veenendaal (1989) staat de wisselwerking tussen beeld en taal centraal. Ze is voortdurend op zoek naar beelden waarin deze hand in hand gaan, elkaar versterken en tegelijkertijd elkaar met het zelfde gemak onderuit zouden kunnen halen. “Ik maak graag gebruik van een soort objectmatig functioneel onomatopee. Waarbij ik klanken en delen van woorden omzet om een fysiek bewijs te leveren van mijn hersenkronkels.” Hierdoor laat ze zich onder meer inspireren door de dubbele lagen in de schrijfstijl van de Tsjechische schrijver Ludvik Vaculik.
In haar schilderijen laat Veenendaal zien hoe haar kenmerkende, kronkelige geest werkt. Het is een “razendsnelle impulsieve storm” waarin ideeën, waargebeurde situaties en gedachten samensmelten met beelden, woorden en andere fascinaties. Veenendaal koppelt alles aan elkaar of keert de zaken juist om. Ze trekt de bestaande wereld uiteen om die weer op te vullen met ludieke overdenkingen en anekdotes.
Zo leidde het deodorant Axe Africa tot fantasieën over de absurde combinatie Afrika, bijl en deodorant die resulteerde in een reeks schilderijen van bijlen. Voor de serie Saw (2017) raakte ze geïnteresseerd in de dubbelheid van zien en zagen en daarbij zagen en klagen. Door haar seriematige werkwijze kristalleren Veenendaals vondsten zich steeds verder uit. In haar titels verwoordt ze een uitgekiend, haast banaal gegeven van het geschilderde waarbij soms de verschillende facetten van het maakproces worden uitgelicht.
Tekst: Esther Darley