Loïs Richard (1992) maakt kunst van herinneringen en verbeelding. Vluchtige zaken die ongrijpbaar zijn en veranderlijk. Door fysiek vorm aan haar onderwerpen te geven probeert Richard ze vast te houden en tegelijkertijd een open karakter te bewaren.
Onlangs is Richard begonnen met een serie werken van textiel waarop ze foto’s van architecturale voorstellingen afdrukt. Hiervoor maakt ze gebruik van cyanotypie (blauwdruk) en risoprint, een duurzame manier van machinaal zeefdrukken. Omdat haar risoprinter maximaal op A3-formaat kan printen, bedrukt de kunstenaar eerst een serie losse lappen. Daarna naait ze deze aan elkaar. Door vervolgens meerdere uitsneden van textiel als vensters over elkaar heen te leggen, ontstaan overlappende lijsten van doek met gradaties van transparantie.
De twee werken die Richard op Prospects toont bevatten door deze gelaagdheid veel doorkijkjes. Zelf ziet de kunstenaar de werken dan ook niet als platte doeken maar als sculpturen. Het zijn driedimensionale objecten die openingen tonen. Het idee van de opening komt ook letterlijk terug in de onderwerpen van de afgedrukte foto’s. Het zijn uitzichten door een raam, of via een deur naar de lucht.
Richard hecht ook grote waarde aan een open benadering van het auteurschap van haar werk. Want van wie is een werk nou echt? Alleen van de kunstenaar die de materialen samenbrengt en bewerkt? Of toch ook van de maker van de gebruikte stof, de fabrikant van de risoprinter of de toeschouwer die het werk bekijkt? Met haar sculpturen onderzoekt ze hoe ver auteurschap gaat en hoe intellectueel eigendom door de tijd heen werkt.
Tekst: Milo Vermeire