Niko Riedinger (1986) maakt expressieve schilderijen en sculpturen die als sterrenpoorten naar diverse werelden van betekenis leiden. Hij is geïnteresseerd in hoe symbolen en tekens door de geschiedenis heen zijn ontstaan, hoe ze herhaald worden en hoe ze soms compleet van betekenis veranderen. Zo gebruikt hij vaak de beeltenis van een dennenboom of eikenboom, kruizen, harten en ogen. Daarbij gaat het niet direct over waar deze symbolen naar kunnen verwijzen, maar juist over het spanningsveld waarin dit soort ‘geladen’ tekens soms de voorgrond opeisen als ze herkend worden. Door met olieverf te werken en een pasteuze schilderstijl te hanteren laat Riedinger de symbolen oplossen in het geheel. Soms is ineens een IJzeren kruis zichtbaar en dan lijkt deze weer gewoon onderdeel van de achtergrond te zijn. Ook in zijn bronzen sculpturen zinken de figuren weg in het materiaal.
Riedinger ziet dat in de huidige beeldcultuur symbolen en tekens steeds meer los komen te staan van hun oorspronkelijke betekenis. Zo kan een eeuwenhoud Romeins symbool op dezelfde voet komen te staan als een merkteken of emoji. Daarnaast bepaalt je culturele identiteit voor een deel wat je ziet, stelt Riedinger. Als een toeschouwer een bepaald symbool niet herkent of daar geen concrete associaties mee heeft dan zal deze enkel als grafische vorm in het werk functioneren. Op deze manier speelt de kunstenaar met herkenning en ontkenning bij de toeschouwer. Voor een andere toeschouwer, die wel direct politieke of religieuze connotaties ziet in de symbolen, zal een heel ander werk te zien zijn.
Tekst: Milo Vermeire