In Life Eternal, de video-installatie die Salvador Miranda (1987) bij Prospects laat zien, verweeft hij drie verhalen over onsterfelijkheid. Het eerste gaat over de Spaanse ontdekkingsreiziger Juan Ponce de Leon en zijn legendarische zoektocht naar de Fontein der Jeugd. Het tweede over Henrietta Lacks, een arme, zwarte vrouw wiens kankercellen buiten haar weten om zijn gebruikt om de eerste onsterfelijke menselijke cellijn te maken. De derde verhaallijn vertelt over James Bedford, de eerste persoon wiens lichaam na zijn dood werd ingevroren met de hoop op toekomstig ontwaken.
Life Eternal gaat over grote thema’s als tijd, eindigheid en maakbaarheid, en zoomt ook in op de specifieke historische en maatschappelijke omstandigheden van deze drie levens.
“Er zijn eindeloos veel verhalen over eeuwig leven”, zegt Miranda. “Ik heb specifiek voor deze drie gekozen omdat ze omstreden zijn. Over de feiten en de betekenis van deze drie verhalen zijn veel verschillende meningen. In mijn eigen interpretatie springen thema’s als kolonialisme, patriarchaat en kapitalisme duidelijk naar voren.”
Het laten zien van tegengestelde narratieven rondom grote maatschappelijke thema’s is een rode draad in Miranda’s werk. Hij studeerde in 2019 af aan het Piet Zwart Instituut met This is my land, een korte film over de rechtszaak van een vrouw wier woning wordt bedreigd door stadsvernieuwing. Haar heldere ideeën over ’thuis’, de gemeenschap en utopie worden naast die van de projectontwikkelaar gelegd. Hun tegengestelde visie biedt inzicht in de emotionele gevolgen van gebiedsontwikkeling. De film was in 2020 te zien op het Internationaal Film Festival Rotterdam (IFFR).
Tekst: Sara van Binsbergen