In het werk van Simon Becks (1993) lopen acteurs, decor, film en toeschouwer volledig door elkaar, maar Becks heeft altijd de regie in handen. Voor zijn eindpresentatie aan de Gerrit Rietveld Academie (2016) bouwde hij een installatie – verwant met het werk van Gregor Schneider – waarin bezoekers in een andere, hermetische werkelijkheid leken te komen. Zo betraden ze via een uitgeholde archiefkast een beklemmende ruimte die niet voor hen leek bedoeld en vooral een gevoel van ontheemding opriep. Zoekend naar manieren om ontheemding, vervreemding en absurditeit te versterken, betrok Becks later script, acteurs en figuranten in zijn werk. Voor The Common Inn (2018), in samenwerking met Het Nieuwe Instituut, nam hij de rol van curator-regisseur en scenograaf aan, en konden kunstenaars en ontwerpers hun werk voor een uur tonen in de set van het roadside motel. Achtergrondacteurs fungeerden als stand-ins voor bezoekers. Voor de ‘echte’ bezoekers vielen alle kaders weg. Ze bevonden zich als het ware in een tussenmoment waarin niet meer duidelijk was waar het ‘werk’ ophield en de ‘werkelijkheid’ begon. Becks omschrijft deze situatie als ‘permanente liminaliteit’, een voortdurende staat van onderhandeling en overgang. Via film vond hij een manier de ontheemding op nieuwe manieren te vangen. Dat leidde onder meer tot de film BURGEONING op Prospects waarin een middelbare dramaturge na het bezegelen van een vriendschap en geïnspireerd door enkele goocheltrucs langzaam begint te verdwijnen in een grot. Becks omschrijft zijn werk als ‘calvinistisch absurdisme’, een onderkoelde maar directe manier van verhouden tot de betekenisloosheid van het bestaan.
Tekst: Esther Darley