Veerle Melis (1990) heeft een grote voorliefde voor het repetitieve karakter van het werken met textiel. De intimiteit van de kleine handelingen die zich opeenvolgen om bijvoorbeeld te borduren beschouwt ze als waardevol op zichzelf. De tactiele bewegingen van het maakproces hebben voor de autodidactische kunstenaar een mediatieve kwaliteit waarbij kleine foutjes of verslappingen van aandacht vaak tot nieuwe ideeën leiden.
Melis leerde de basis van knoop- en weeftechnieken in Athene van tapijtenrestaurateur Xaris Zandabadi. Vanuit daar is ze verder gaan experimenteren en heeft ze zelf nieuwe methodes ontwikkeld. Zo maakt ze onder andere netten waarin afbeeldingen verweven zijn door draden talloze keren om elkaar heen te wikkelen. Hierin komen inzichten vanuit technieken als het boeten van netten en het klossen van kant samen. Met haar ‘net-werken’ draagt Melis de vindingrijkheid van de mens uit en focust ze op wat het nou echt betekent om te creëren.
Op Prospects toont Melis een net dat qua techniek het midden houdt tussen een vissersnet en kant. In het net is een hand verbeeld die een bundel haar of koord tussen de vingers laat glijden. Dit kan gezien worden als verwijzing naar de handelingen in het maakproces zelf en de intieme relatie tussen materiaal, omgeving en maker, “omdat in de samenkomst van die factoren de ongrijpbare magie van het maakproces ontstaat”, aldus de kunstenaar.
Tekst: Milo Vermeire