Click here for English
Stemmen geven woorden aan een wereld, aan een gevoel. Maar door te zwijgen zeggen ze vaak evenveel. Voor Adele Dipasquale (1994) vormt de stem het belangrijkste onderwerp en materiaal voor haar werk. Ze onderzoekt hoe woorden ruimte geven aan ideeën, hoe sommigen zaken benoemd worden en daarom bestaan en andere niet. Hoe taal een rol kan spelen bij onderdrukking, maar ook bij emancipatie en verzet. Daarnaast onderzoekt Dipasquale hoe taal kan worden opgelegd, hoe we elkaar definiëren en wie daarbij de macht heeft. Ze vraagt zich af of maatgevende westerse tegenstellingen zoals vrouwelijk tegenover mannelijk, natuur tegenover cultuur en fictie tegenover feiten nog standhouden. Door bewust gebruik te maken van misverstanden, taalspelletjes en foutieve vertalingen probeert ze vastgeroeste betekenissen te bevragen.
Haar film Lose Voice Toolkit (2022-2023) toont een groep kinderen die stopt met het gebruiken van woorden. Mogelijk zijn ze die kwijtgeraakt door krachtige ‘stemstelende’ magneten of opgelost door stemverlies-snoepjes. De woorden lijken ergens vergeten te zijn. De kinderen beginnen ook te transformeren, ze lijken te spreken met neus, ellebogen en pupillen en het is moeilijk te zeggen wat wat is, en wie wie.
De film is het resultaat van een eenjarige workshop en samenwerking met de kinderen van Farfallopolis: klas 1B van de Gino Strada school in Turijn (IT). Het gaat over de talen van de kindertijd, de kracht van stilte en andere vormen van non-verbale communicatie die worden gebruikt als gebaar van rebellie.
Tekst: Esther Darley