Click here for English
Leon Stoffelen (1992) ziet chatrooms en apps als belangrijke plekken om queer-seksualiteit te ontdekken. Het zijn online ruimtes waar je anoniem kunt blijven, waardoor het voor veel mensen een makkelijk toegankelijke en betrekkelijk veilige plek is om de eigen seksualiteit te verkennen.
Wie de installatie Loving Picture (2023) van Stoffelen binnenwandelt komt meteen in aanraking met de esthetiek van chatrooms: weelderig behang met barokke krullen en paradijselijke landschapsschilderijen moeten een romantische sfeer neerzetten. Stoffelen bevraagt die esthetiek. Want hoe gezellig ze er ook uit mogen zien en hoe bevrijdend deze ruimtes ook kunnen zijn voor iedereen die anoniem met een seksuele identiteit wil experimenteren, er kan daar een beeld ontstaat van liefde en intimiteit dat wel heel rooskleurig is.
De schilderijen in de installatie zijn gebaseerd op beelden die voor hem te maken hebben met queer-identiteit. Zo zijn er bijvoorbeeld gespierde lichamen te zien die door de schilder tussen lieflijke interieurdecoraties zijn geplaatst. Maar queer-zijn gaat voor Stoffelen niet alleen over deze archetypische vormen van lichamelijke schoonheid. Hij probeert achter het visuele cliché een andere betekenislaag zichtbaar te maken. Het zoeken naar iets nieuws is niet altijd af te lezen aan de clichématige esthetiek, maar wel de belangrijkste reden dat de chatrooms en apps bezoekers en gebruikers hebben. Voor Stoffelen gaat het over zijn waardering voor die virtuele omgevingen: verlangen is voor hem de reden dat die ruimtes bestaan.
Tekst: Jorne Vriens