Click here for English
De verbazing die Lucy Cordes Engelman (1987) ervoer toen ze als kind in het bos speelde, vormt nog steeds de kern van haar werk. In droomachtige film- en video-installaties wordt ze gedreven door haar ontzag voor de natuur. Ze benadrukt daarin een holistische visie waarin mensen slechts deel uitmaken van een groter mysterieus geheel – altijd in relatie tot andere factoren.
Voor Become More Arctic (2023) reisde Cordes Engelman naar het noordpoolgebied op zoek naar een zogenaamde ‘thin place’; daar waar de grens tussen deze wereld en de volgende begint te vervagen. Dergelijke plekken brengen een mens in een andere staat van zijn volgens de kunstenaar. Ze filmde daar vanuit een bootje in een meer de poolnacht, wanneer de zon nooit helemaal opkomt maar de lucht wel langzaam verandert van goud, naar roze naar violetblauw. Deze verandering heeft een bijna hallucinerend effect, waarbij verlangen, melancholie en transformatie uiteindelijk samenvallen in volkomen duisternis.
Cordes Engelman maakte ook opnames van een gletsjer. Deze gletsjer benadert ze als een levend wezen dat afwisselend groeit en zich terugtrekt. Een benadering die teruggrijpt naar traditionele liederen van de Schotse Hebriden over ijs, waar de verbinding tussen mens en ongerepte natuur wordt benadrukt. Door haar interesse in het smeden van een poëtische relatie met het noordpoolgebied, vraagt Cordes Engelman zich af: “Is het noordpoollandschap een plek waar je kan samenvallen met de voortdurende veranderlijkheid van de omgeving? Is het mogelijk om ‘Arctischer’ te worden? Is het mogelijk ons erdoor te laten beïnvloeden net zoals als wij het poollandschap zelf beïnvloeden?”
Tekst: Esther Darley