Click here for English
Maria Nolla Mateos (1995) is geïnteresseerd in de materiele werkelijkheid van het leven en de dood. Haar overtuiging is dat de natuur complex is maar dat door een streven naar hygiëne en efficiëntie het makkelijk is om te vergeten dat deze zich overal om ons heen bevindt. Met haar werk wil ze onze natuurlijke leefwereld weer zichtbaar maken. Ze vond daarvoor een stuk braakliggend terrein op de Amsterdamse Zuidas. Nolla Mateos bracht drie maanden door op het veldje dat aan de ene kant is begrensd door de oude Rechtbank en aan de andere kant door de gracht van een Rooms-Katholieke begraafplaats. “In deze periferie van het kapitalisme kon ik traagheid toelaten.” Ze liet witte gaasdoeken zinken in de gracht en wachtte totdat alles in het water de doeken groen en bruin maakte, waarbij het proces van verval in gang werd gezet. “Ik wil het verstrijken van de tijd zichtbaar maken aan de hand van deze doeken.”
De doeken hangen op Prospects op een constructie gemaakt van metaal dat magneetvissers uit de grachten in de omgeving haalde. Door het braakliggend stuk grond over een lange periode te observeren, probeert Nolla Mateos de samenhang tussen alle wezens en planten in beeld te brengen. Zo bracht ze met een minuscule camera het waterleven in de gracht in beeld. Met die video laat ze zien dat het leven – in welke vorm of grootte dan ook – in de eerste plaats iets tastbaars is. Zelfs wanneer we daar geen oog voor hebben.
Tekst: Jorne Vriens