Click here for English
De Claudespiegel werd in de 18e-eeuw populair omdat elk landschap dat in het zwarte, bolle spiegeltje werd bekeken iets schilderachtigs krijgt. Voor Sonia Mangiapane (1978) is dit een vroeg voorbeeld van het inzetten van kunstgrepen om een beeld te maken. Ze merkt daarbij op dat de opkomst van het toerisme samengaat met de opkomst van de fotografie – allebei rond 1840.
De titel van haar presentatie op Prospects, Trophies (2023), is een verwijzing naar het willen schieten van een plaatje, zoals een toerist een beeld wil vastleggen. Daarover zegt Mangiapane: “De afbeelding uit een camera, of een Claudespiegel, wordt zelf de herinnering. Hierdoor wordt de lichamelijke ervaring van het ‘ergens zijn’ vergeten.” De afbeelding wordt dus belangrijker dan het moment zelf. Mangiapane spreekt daarom graag over ‘fotografische tijd’. Daarbij gaat het niet over het korte moment waarop het licht de camera binnenvalt, maar over het hele proces dat begint met het ontstaan van een idee voor een beeld en pas eindigt met de definitieve afdruk.
Fotografie betekent letterlijk schrijven met licht. In haar werkproces gebeurt dat vooral in de donkere kamer, waar ze sommige met de camera gemaakte foto’s aan een tweede bewerkingsproces onderwerpt. Tijdens het belichten van een beeld op fotogevoelig papier maakt ze gebruik van kleurenfilters, lichtbronnen en andere omvormers die het bestaande beeld kunnen ontregelen. Door een foto over een langere tijd te ontwikkelen ontstaat het tegenovergestelde van een snapshot. Door zo te bevragen wat een foto kan zijn, creëert Mangiapane ruimte voor een poëtische invulling van het medium.
Tekst: Jorne Vriens