Tommy Smits (1991) hoopt ooit een fossiel te worden. De kunstenaar is gefascineerd door het prehistorisch tijdperk en de zweem van mysterie die eromheen hangt. De prehistorie is per definitie een periode waar we weinig over weten, aangezien er geen documentatie is en het een enorme periode omvat. Als er een fossiel wordt opgegraven of een nieuwe rotstekening wordt ontdekt, dan blijft er vaak veel over om naar te gissen. Smits houdt van deze ruimte voor interpretatie. Hij vraagt zich bijvoorbeeld af: wat betekent het wanneer een onderzoeker een vondst interpreteert? Wellicht zegt die interpretatie meer over de levensopvatting van de onderzoeker zelf, dan over de concrete informatie die de vondst geeft.
De kunstenaar trekt zijn speelse benadering van het verleden door naar de toekomst. Zoals wij met moeite prehistorische samenlevingen proberen voor te stellen, zal men in de toekomst misschien ook wel worstelen om onze leefwereld te reconstrueren, ondanks onze enorme documentatiedrang. Smits slaat een brug tussen het heden en de toekomst door middel van fotografie. Hij stelt dat fotografisch beeld per uitstek hét medium is dat geschikt is voor documentatie. Als objecten zijn foto’s echter fragiel: ze bestaan op kwetsbare negatieven of op digitale servers. Smits wil dit probleem omzeilen door foto’s te fossiliseren. De installatie Homo Dentis (2022) op Prospects toont 32 gepolijste tanden gemaakt van Terrazzo. Elke tand in dit artistieke gebit is gevuld met verhalende foto’s. Zo is dit werk klaar voor wat de toekomst ook mag brengen.
Tekst: Milo Vermeire