Click here for English
Een geribbelde pvc-buis die in een soort Keltische knoop is gedraaid. Een holle cirkel met een gaatje er in. Een potje met een tuit. Toni Brell (1985) heeft zich het afgelopen jaar verdiept in niet-traditionele muziekinstrumenten: objecten die muziek maken maar qua vorm en geluid afwijken van de instrumenten die je in het gemiddelde orkest aantreft. Van keramiek en alledaagse materialen maakte Brell eigen versies van zulke niet-traditionele instrumenten. De meeste ervan hebben een wat ambigue uitstraling, ze lijken ergens tussen gebruiksvoorwerp en kunstwerk in te zweven.
In de interactieve, doorlopende performance op Prospects, genaamd Toward an Undulating present (2024), tast Brell de mogelijkheden van deze instrumenten af. Hen klopt erop, schudt ermee, tikt erop, wrijft erover, blaast erin, luistert ernaar, en nodigt het publiek uit om mee te luisteren, tikken en tasten. De performance is een spel met verwachtingen. Kun je iets heel anders met een voorwerp doen dan waar het voor gemaakt lijkt? Hoe ziet dat er uit? En vooral: hoe klinkt dat?
Brell presenteert vaak installaties en performances waarin tekst, geluid en objecten centraal staan. In recente performances ligt de nadruk daarbij steeds meer op zintuiglijke ervaringen zoals horen, aanraken of proeven. Veel van hun kunst heeft een interactief element. De kunstenaar streeft er naar om een intieme setting te creëren, waarin hen het publiek uitnodigt om het vreemde in het bekende te vinden.
Tekst: Sarah van Binsbergen