Click here for English
Bathroom Singers (2025) van Megan Hadfield (1994) bestaat uit drie grafische werken en twee sculpturen. De grafische werken lijken met hun ritmische tekst op muziekpartituren of concrete poëzie (poëzie waarbij typografische elementen en geluid de hoofdrol spelen). Ze zijn gebaseerd op gedichten die een griezelig landschap beschrijven. De sculpturen zijn aluminium kopieën van douchebakken. Rondom het doucheputje zie je cartoonachtige afbeeldingen van allerlei soorten rommel, zoals een vissenstaart, ondefinieerbare smurrie en een doodshoofd.
Hadfield haalde inspiratie uit een legende over het Verdronken Land van Saeftinghe, een kwelder op de Nederlands-Belgische grens. Volgens dit volksverhaal raakten de dorpjes die hier in de middeleeuwen stonden overspoeld, nadat een zeewezen de inwoners vervloekte als straf voor hun hebzucht. Sommige hedendaagse bezoekers beweren dat ze in de mist de geestverschijningen van verdronken Saeftinghers zien. De legende wordt niet alleen plaatselijk verteld, maar is ook het onderwerp van een Suske en Wiske album uit 2000. De afbeeldingen op de douchebakken zijn afkomstig uit dit stripboek.
Hadfield is geïnteresseerd in de relatie tussen mensen en landschappen, en in hoe (volks)verhalen deze relatie beïnvloeden. Ze ziet een parallel tussen de onderliggende thema’s in het verhaal over Saeftinghe, namelijk de vloedgolf-vloek van het zeewezen en de hebzucht en overmaat van de mens, en onze huidige relatie tot het landschap. In haar sculpturen projecteert ze de legende op een alledaags object uit de badkamer, zo brengt ze het spooklandschap dichterbij. Ook draait ze het verhaal als het ware om. Hier geen vloedgolf: het water spoelde door de afvoer en liet slechts door mensen geproduceerd afval achter.
Tekst: Sarah van Binsbergen