Click here for English
Het drieluik dat Jesse Fischer (1996) bij Prospects laat zien, bestaat uit kleurrijke scènes van jongeren die een zelfbedacht, heidens-geïnspireerd ritueel uitvoeren in een park. Op de schilderijen links en rechts zie we een aantal van hen terwijl ze onderweg zijn naar de bijeenkomst. Op het middelste doek, The Dressing of a Great Beast (2025), is een moment uit het daadwerkelijke ritueel verbeeldt. Een figuur staat naakt en op handen en knieën in het gras. Zijn lichaam is versierd met bloemen. Van onder de zweetband die als blinddoek dienst doet, steken takjes uit alsof hij een gewei heeft. Hij speelt het dier dat geofferd gaat worden terwijl de rest van de groep opgetogen om hem heen staat. Een van hen heeft een zweep in de hand. Waar leidt deze spanning naar toe?
Fischer observeert dat zijn generatiegenoten op zoek zijn naar nieuwe religieuze ervaringen. Ze hebben vaak een atheïstische opvoeding gehad en niet de behoefte om zich aan te sluiten bij traditionele religies, toch zoeken ze volgens de kunstenaar naar verbinding met het spirituele en het ‘heilige’. De jongeren op zijn schilderijen doen dit op een speelse, haast kinderlijke manier. Maar ook met een zekere hardheid: ze zoeken de randen op van erotiek, sensualiteit en gevaar.
De schilderstijl van Fischer is ‘intuïtief narratief’. Zijn figuratieve doeken lijken een verhaal te vertellen, maar dat verhaal staat vooraf nooit helemaal vast, het ontstaat tijdens het schilderen. En hoewel ze vol zitten met symboliek, blijven de schilderijen open voor verschillende interpretaties en associaties.
Tekst: Sarah van Binsbergen