Click here for English
Met de sculpturale installatie Rhea (2025) verbeeldt Liza Houben het verstrijken van de tijd en de vergankelijkheid van materie. Uit een cortenstalen bassin gevuld met slib, verrijst een keramieksculptuur van een vrouw die een slapende baby draagt. Over de gebakken klei van de sculptuur zit een laag natte klei. Via een pompsysteem druppelt er slib uit het bassin over de sculptuur heen, waardoor de natte kleilaag langzaam erodeert en de keramieksculptuur steeds meer tevoorschijn komt.
Als beeldhouwer werkt Houben voornamelijk met klei. De afgelopen jaren maakte ze echter vooral hybride installaties, waarin ze sculpturen in diverse materialen combineerde met performance. Met Rhea keert ze terug naar wat ze ziet als de basis van de beeldhouwkunst: een beeld uit klei. Ze laat het werkproces van het ambacht zien; hoe je met natte klei en water beelden vormt, die vervolgens uitharden en een vaste vorm krijgen. Tegelijkertijd is de kijker getuige van een ontbindingsproces, waarbij de klei juist langzaam loslaat.
Houben ziet de tijd als een kracht die alles wat we koesteren aantast. Als moeder van een jong kind, bijvoorbeeld, kun je het verstrijken van de tijd ervaren als iets onverbiddelijks. Hoe graag je het ook voor altijd dicht bij je zou willen houden, er komt een moment dat het te groot wordt om te dragen. De klei staat in de installatie symbool voor zowel het bevriezen van de tijd, als voor het vervliegen ervan. De moedersculptuur staat voor de kwetsbaarheid en vergankelijkheid van de dingen die we willen blijven vasthouden.
Tekst: Sarah van Binsbergen