Click here for English
Van veraf zie je twee meerkoeten, drijvend tussen het riet. Maar kom je dichterbij dan lijkt de voorstelling van het schilderij Meerkoet in het Haagse Bos (2023) van Luke McCowan (1998) op te lossen in louter verf. Er zijn kronkelige, ogenschijnlijk lukrake kwaststreken, felgele en witte flarden verf die er als plassen overheen liggen, soms keihard en soms als een transparante zweem. Met je neus op het doek lijken de meerkoeten een zinsbegoocheling te zijn, een voorstelling die je dacht waar te nemen, maar ook weer verdwijnt.
McCowan verbeeldt in zijn schilderijen zijn fascinatie voor de natuur en wil de kijker laten ervaren hoe je volledig in de natuur kan opgaan, net als in die verf. Die natuurervaring kent hij uit de Verenigde Staten, waar hij zijn vroege jeugd doorbracht tussen de bossen en naast een van de grootste zoetwatermeren ter wereld. Toen hij later naar Zwitserland verhuisde, voelde hij zich omarmd door de grootsheid van de Alpen. In Nederland werd de aanwezigheid van de natuur vervangen door een meer stedelijke, mensgerichte omgeving. In zijn schilderijen wil McCowan de kloof tussen deze twee realiteiten overbruggen in de hoop een nieuw perspectief te bieden op zowel hedendaagse schilderkunst als op klassieke landschappen. Zijn recente werken baseerde hij op close-upfoto’s van water, genomen in de omgeving van zijn huidige woonplaats Den Haag. Door de eindeloze complexiteit van het rimpelende water te vangen en de reflecties en wazige sferen naar de voorgrond te brengen, verbeeldt hij het idee van tijd en rust.
Tekst: Esther Darley