Click here for Engish
Stel je een openingsscène uit een detective voor. De camera glijdt door een boslandschap, langs geknapte takken en uitgedroogde bladeren. Het is duidelijk dat hier iets is gebeurd. De detective verschijnt en speurt naar aanwijzingen. Maar waar is het slachtoffer? En is de detective zelf wel zo onschuldig? Marijn Dijkmeijer (1995) liet zich voor Parched (2024), een video-installatie over de moord op een landschap, inspireren door een essay van filosoof Timothy Morton. Daarin vergelijkt Morton ecologisch bewustzijn – het nadenken over de gevolgen van ons gedrag op milieu en klimaat – met film noir. In dit genre is de detective vaak geen onschuldige buitenstaander, maar zelf op schimmige manieren bij de zaak betrokken. Met dit gegeven in gedachten nodigt Dijkmeijer de kijker uit om te reflecteren op begrippen als schuld, schaamte, dader en slachtoffer in de relatie tussen mens en natuur.
Dijkmeijer is gefascineerd door de verhalen die mensen elkaar en zichzelf vertellen om de wereld te begrijpen. In haar video-installaties houdt ze zulke verhalen tegen het licht. Ze werkt in de traditie van de essayfilm, een vorm die verschillende registers combineert zoals documentairefilm, fictie, persoonlijke reflectie en pamflet. Ook visueel stapelt Dijkmeijer verschillende bronnen en stijlen op elkaar, zoals tekeningen, foto’s, stop-motionanimaties en videobeelden. Voor Parched gebruikte ze drogenaaldetsen als basis, een van oorsprong statisch medium dat in haar animaties tot leven komt. Ze combineert deze beelden met gefilmde beelden van een miniatuurlandschap. Ditzelfde landschap is, als een soort bewijsstuk, aanwezig in de installatie.
Tekst: Sarah van Binsbergen