Click here for English
In een tijd van terreur en vernietiging, waarin lichamen nummers zijn geworden, vraagt Raoni/Muzho Saleh (1991) zich af welke levens het waard zijn om over te rouwen en welke niet. Wat is het effect op ons gevoel van menselijkheid en hoe kan je rouw toelaten? Kan je de kreun en de weeklacht van een ander wel aanhoren als je die van jezelf niet kent? Via zijn performances, workshops en installaties wil Saleh het kreunen aanwakkeren. Saleh licht toe: “Mensen vinden dat soms oncomfortabel en schaamtevol omdat de kreun ook erotisch kan zijn maar dat aspect wil ik ook omarmen.” Met zijn installatie en performance a wind-wept drizzle of grief (2025) brengt Saleh een ode aan professionele rouwklagers. Zij worden in verschillende culturen bij begrafenissen ingeschakeld om rouw en verdriet tastbaar te maken. De draperieën in deze installatie
baseerde hij op de kleding die rouwklagers uit de laagste kaste (Dalit) dragen in Tamil Nadu in het zuiden van India tijdens het uitvoeren van de oppari rouwceremonie. De kleuren, lijnen en plooien van hun sari’s verraden en beïnvloeden de handelingen en bewegingen van het lichaam. Behalve kunstenaar is Saleh ook choreograaf die denkt vanuit de dynamiek van het lichaam en hoe die de omgeving transformeert. Op de achtergrond van de installatie klinkt een mix van poëzie en muziek die Saleh maakte in samenwerking met Alec Mateo. Daarnaast wordt er twee keer per dag een zogenaamd kreun-duet op Prospects opgevoerd. Idealiter vloeien geluid, beeld en beweging in elkaar over en maakt de kreun een energie los die mensen verbindt in een esthetische ervaring waarin emotie en lichaam samenvallen.
Tekst: Esther Darley