Click here for English
Sigrún Gyða Sveinsdóttir (1993) gebruikt klassieke zang om verhalen te vertellen. Het toegankelijker maken van opera en de vernieuwing van het genre zijn belangrijke drijfveren voor haar. Daarom volgde ze na een opleiding tot operazanger ook een master aan een beeldende kunstopleiding. In haar interdisciplinaire werk verwerkt ze opera tot installaties, performance en film.
In de operaperformance Skjóta (2024), waarvan op Prospects een korte film te zien is, gebruikt Sveinsdóttir voetbal als metafoor voor een mogelijk actieplan om een klimaatcatastrofe te voorkomen. Als de populairste sport wereldwijd, is voetbal een belangrijk sociaal bindmiddel en een emotionele uitlaatklep. Het creëert een mate van solidariteit en teamgevoel dat tot nu toe vaak ontbreekt in discussies over het klimaat. Sveinsdóttir vraagt zich af of we de oer-emoties die loskomen tijdens een wedstrijd ook kunnen inzetten voor andere doeleinden.
In de film staat de ‘rust’ centraal, de 15 minuten die elke voetbalwedstrijd in tweeën deelt. Voor toeschouwers een tijd van wachten, maar voor spelers een cruciaal moment om van strategie te wisselen. Sveinsdóttir creëerde een opera voor een lokaal meisjesvoetbalteam in haar geboorteplaats Reykjavik, IJsland. Halverwege citeren de spelers de schrijver Samuel Beckett: “Ze baren gehurkt boven een graf, het licht gloort een ogenblik, dan is het weer nacht.” Als het leven een spel is, stelt Sveinsdóttir, dan is de eerste helft de geboorte, de tweede helft de dood en de rust het leven zelf. Wachten we de klimaatramp af, of zijn we dapper genoeg om van koers te wijzigen in de rust, geïnspireerd door onze teamgenoten?
Tekst: Esmee Postma